வாழ்க்கை என்னை
சக்கையாக பிழிந்து
தூக்கி போட பார்க்கிறது...
நானோ கரும்பாலையில் இருந்து
எப்படியோ
தப்பித்து வந்த
சிறு துண்டாக தூக்கி எறியப்பட்டேன்
அதிர்ஷ்டவசமாக...
ஏனோ அந்த சிறு கரும்பு துண்டில்
இருந்து வழிகின்ற சாற்றில்
அமைதி அடைகிறேன்...
பெரும் அமிர்தத்தை
பருகியதை போல...
வாழ்வெனும் பெரும் பயணத்தில்
ஒரு சிறு துண்டில் வழிகின்ற சாறே
போதும் என்று
நான் உணர்கின்ற போது
வாழ்வின் மைய பகுதியை
நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்
என்பதே
எனது சிறு பரிதாபத்துக்குரிய நிலை...
ஏக்க பெருமூச்சுடன் பயணிக்கிறேன்...
கரும்பு துண்டில் இருந்து சுவைத்த
சாற்றின் சுவை இன்னும் என்னில்
இருந்து வடியவில்லை என்கின்ற
திருப்தியுடன்...
#இரவுகவிதை.
#இசைச்சாரல்வானொலி.
#இளையவேணிகிருஷ்ணா.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக