அந்த ஏதுமற்ற தனிமையில்
ஏதோவொன்று தொடர்கிறது
சூட்சமமாக....
அந்த ஏதோவொன்று
தொடர்தலில் பெரும் அவஸ்தை
எனக்கு...
கொஞ்சம் நான் கேட்ட தனிமையில்
எதுவும் என்னை எந்தவிதத்திலும்
தொடராத சில நொடி கேட்டு
அங்கே காலத்திடம் ஓடோடி சென்று
நான் இறைஞ்சி நிற்கும் போது
என் நிலைமையை
புரிந்துக் கொண்டு
வழி விடாமல் பல கோடி
ஆசைகளை நிறைவேற்ற வேண்டி
வரிசைக் கட்டி நிற்கும் கூட்டத்தில்
சிக்கி மூச்சிழந்து வீழும் போது
காலம் என்னை மட்டும் சுமந்து
அமைதியாக செல்கிறது...
அங்கே நிற்கும் கூட்டத்தை சிறுதும்
சட்டை செய்யாமல்...
#இரவுகவிதை.
#இளையவேணிகிருஷ்ணா.
நாள் 01/10/24/செவ்வாய் கிழமை
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக